Αν μια πόλη είχε ψυχή, θα λέγαμε ότι ο Μπόϋκο ήταν η ψυχή της Μαριούπολης. Πρακτικά ολόκληρη η ζωή του ήταν η Μαριούπολη και το εργοστάσιο - μεταλλουργία "ΙΛΙΤΣΑ". Ήρθε στο εργοστάσιο το 1955 σαν εργάτης σωληνουργός και το 1990 στην πιο δύσκολη στιγμή το πήρε στα χέρια του. Το ανέλαβε όταν διαλυόταν τα πάντα, η οικονομία και η χώρα. Κατάφερε να κάνει το θαύμα - όχι απλά να κρατήσει το εργοστάσιο, αλλά να το μετατρέψει σε μια όαση σταθερότητας για ολόκληρη την πρώην Σοβιετική Ένωση.
Όταν το ένα μετά το άλλο τα εργοστάσια στην Ουκρανία έκλειναν και δεν πλήρωναν μισθούς στους εργάτες, το εργοστάσιο "ΙΛΙΤΣΑ" στη Μαριούπολη συνέχιζε να δίνει δουλειά και να καλύπτει χιλιάδες εργαζομένων σε αυτό. Ακόμη και όταν δεν υπήρχαν χρήματα οι εργαζόμενοι έπαιρναν τρόφιμα. Αλλά και πέρα από τα επιχειρηματικά όρια, το εργοστάσιο έγινε αυτό που σήκωσε το βάρος της κοινωνικής ευθύνης στη Μαριούπολη. Έχτιζε δρόμους, έφτιαξε πάρκα, επιδιόρθωνε σχολεία, παιδικούς σταθμούς, νοσοκομεία, αστυνομικά τμήματα, τα δικαστήρια, τηn εισαγγελία, χρηματοδότησε τις ομάδες water polo και ποδοσφαίρου "ΙΛΙΤΣΟΒΕΤΣ", το ποδόσφαιρο σάλας, την επαγγελματική πυγμαχία. Έφτιαξε και λειτούργησε το αεροδρόμιο. Έχτισε το γήπεδο και το πανέμορφο κλειστό γήπεδο ποδοσφαίρου στη Μαριούπολη. Για όλα βρέθηκαν τα μέσα.
Στο κλειστό γήπεδο θα πήγαινε τουλάχιστον μια φορά τη μέρα, γύρω στις 4 το απόγευμα να δει τους μικρούς να προπονούνται.
Ο Βλαντιμηρ Μπόϋκο, ήθελε να μετατρέψει τη Μαριούπολη σε μια σύγχρονη και αναπτυγμένη πόλη και ποτέ δε λυπήθηκε τα μέσα για το σκοπό αυτό.
Μέχρι και τις τελευταίες του μέρες βοηθούσε όλους όσους ζητούσαν τη βοήθειά του. Κάθε πρωί από τις 6 μια τεράστια ουρά ανθρώπων σχηματίζονταν μπροστά στο γραφείο του στην οδό Λέβτσενκο. Έρχονταν άνθρωποι όχι μόνο από τη Μαριούπολη και τη γύρω περιοχή, αλλά από ολόκληρη την Ουκρανία. 'Αλλος ήθελε χρήματα, άλλος ήθελε δουλειά, άλλος υλικά για την επιδιόρθωση του σπιτιού του. Έβρισκε τη δυνατότητα και τους τρόπους να τους βοηθάει όλους.
 |
| Ο Πρόεδρος Κούτσμα παρασημοφορεί τον Μπόϋκο |
Χιλιάδες άνθρωποι σήμερα, άμεσα ή έμεσα έχουν σχέση με το εργοστάσιο "ΙΛΙΤΣΑ". Είναι αυτοί που δημιούργησαν τους θρύλους γύρω από το όνομα του Μπόϋκο. Και δεν είναι τυχαίο.
Κάθε μέρα στις 6 το πρωί ήταν στο εργοστάσιο. Ζούσε από το εργοστάσιο, το ήξερε, δεν μπορούσε χωρίς αυτό. Το τζιπ του το ξέρανε όλοι στο εργοστάσιο. Κάθε πρωί το σταματούσε στη στάση μεταφοράς, ανάμεσα στους εργάτες που έτρεχαν να προλάβουν την αλλαγή της βάρδιας.
Δεν λυπόταν τα θερμά λόγια και του άρεσε να βρίζει αισχρά, όλα έβγαιναν από το στόμα του πάντα ειλικρινά και γενναιόδωρα, δεν μπορούσε να μην αντιδρά σε κάτι έιτε καλό είτε άσχημο.Η παρέα του, ήταν άνθρωποι που ξεκίνησαν εργάτες στο "ΙΛΙΤΣΑ" για να γίνουν αργότερα συνεργάτες και διευθυντές του.
Ο Μπόϋκο κάπνιζε πάντα πολύ. Κάπνιζε πάντα και παντού. Ακόμη και μετά την απαγόρευση του καπνίσματος σε δημόσιους χώρους, ακόμη και σε συνεντεύξεις τύπου απαντώντας σε ερωτήσεις δημοσιογράφων...
Ήταν προσιτός σε όλους. Το να τον δεις, δεν ήταν κάτι δύσκολο.
Ο Μπόϋκο ήταν ειλικρινής και ποτέ δεν φοβόταν ν αναλάβει ευθύνες. Ήξερε πάντα να κρατάει το λόγο του. Πάντα!
Αγαπούσε τους εργάτες, ήταν ο ίδιος εργάτης, γενικά αγαπούσε τους ανθρώπους και προσπαθούσε να μην τους κοροϊδεύει.
Ο Βλαντιμηρ Σεμιόνοβιτς Μπόϋκο, πέθανε σε ηλικία 77 χρονών στις 10 Ιουνίου 2015. Μαζί του χάθηκε και η Μαριούπολη που γνωρίζαμε μέχρι τότε.
bsgreeks.blogspot.gr
