Του Θράσου Ευτυχίδη
Σαν χθες ήταν. Ήμουν δεν ήμουν 8 χρονών, όταν ο συγχωρεμένος ο πατέρας μου με πήρε από το χέρι να πάω να δώ για πρώτη φορά τον ΠΑΟΚ να παίζει φιλικό με την τεράστια δύναμη της εποχής τον Άγιαξ και όχι απλά να παίζει, αλλά να τον διασύρει. Αγάπησα αυτή την ομάδα και για πολλά χρόνια την ακολουθούσα παντού. Έζησα και είδα πολλά. Ποτέ δεν την άφησα.
Γιατί έμαθα ότι ο ΠΑΟΚ δεν είναι ούτε κύπελλα, ούτε πρωταθλήματα. Ο ΠΑΟΚ είναι αγάπη και πάθος. Είναι άποψη αντίδρασης στο κατεστημένο. ΠΑΟΚ είναι μάχη. ΠΑΟΚ είναι η συνέχεια της ιστορίας της προσφυγιάς. ΠΑΟΚ είναι η ζωή μας.
Όλα αυτά τα χρόνια έχω να θυμάμαι στιγμές. Και τι να προτιθυμηθώ; Το κύπελλο το '74 και να γυρνάμε με το λεωφορείο με τον πατέρα μου ακούγωντας το ποντιακό με τα ονόματα των παικτών πάνω από 40 φορές!!! Την ημέρα που γνώρισα τα πεθερικά μου μπανταρισμένος μετά τον καρεκλοπόλεμο στο ΠΑΟΚ - γάβρος. Την πρώτη μέρα που πήγα εγώ το γιό μου 10 χρονών στην Τούμπα!!! Μεγάλες χαρές, μεγάλες λύπες. Μια ζωή ΠΑΟΚ.
Είδα την Τούμπα καμίνι, έζησα και την Τούμπα άδεια. Για μένα ποτέ δε μπήκε ζήτημα αν είμαι ή όχι με την ομάδα. Για μένα ποτέ δεν μπήκε ζήτημα να μείνει ή να φύγει ο τάδε ή ο δείνα παράγοντας, προπονητής, παίκτης.
Αν και έχω σχηματοποιημένη άποψη ποτέ δεν προσπάθησα να την εκφράσω δημόσια και τη μοναδική φορά που προσπάθησα κάποιοι βγήκαν και είπαν ότι δεν είμαι ΠΑΟΚ και δε με ξέρουν. Ήταν τότε που ο Σαββίδης προσπαθούσε να πάρει τον ΠΑΟΚ για πρώτη φορά και βγαίνοντας για μία και μοναδική φορά στο ραδιόφωνο είπα ότι ο Σαββίδης είναι η λύση. Βγήκε τότε ένας τύπος από αυτούς τους συνδεσμίτες του 100άρικου της τότε ΠΑΕ να πει ότι εγώ δεν είμαι ΠΑΟΚ. Για όσους δε το γνωρίζουν, είμαι από τα ιδρυτικά μέλη στους ΒΕΜ. Και γιατί στους ΒΕΜ; Γιατί οι ΒΕΜ δεν άφησαν ποτέ την ομάδα μόνη, ούτε στις τελευταίες μέρες του Βουλινού.
Φαντάζομαι ότι πλέον και ηλικιακά είμαι από τους δεινόσαυρους εκείνους που αγάπησαν πραγματικά την ασπρόμαυρη στολή, τον αετό με τα κλειστά φτερά που θα τα ξανανοίξει όταν φτάσει η Άγια ώρα.
Ποτέ δεν συμπάθησα αυτό το μεταγραφικό πανηγύρι με τους ξένους. Για μένα ΠΑΟΚ είναι ο Κλάους, ο Παναγιώτης ο Κίτσιου, ο Πέλκας, παιδιά που μεγάλωσαν στην Τούμπα. Αυτοί καταλαβαίνουν καλύτερα και πονάνε - είμαι σίγουρος. Γενικά είμαι περίεργος.
Έζησα και τη χθεσινή μέρα και πικράθηκα. Όχι γιατί χάσαμε από το καφενείο. Πικράθηκα γιατί πήγα στην Τούμπα να δω τον ΠΑΟΚ και αυτός δεν κατέβηκε. Πικράθηκα γιατί αυτοί οι τύποι που φορούσαν τη μαύρη επετειακή φανέλα δεν καταλαβαίνουν ούτε που πατάνε ούτε που βρίσκονται.
Πικράθηκα με τους .... (δε θέλω να χαρακτηρίσω) που στο τέλος χειροκρότησαν τον Ηρακλή μέσα στην Τούμπα. Με τα εξαγριωμένα 16 - 17χρονα "παοκτσάκια" που τα σπάζανε και απαιτούσαν ... Πικράθηκα με τη νοοτροπία της γριάς που έχουμε αποκτήσει και εμείς οι φίλαθλοι - οπαδοί (βάζω και τον εαυτό μου μέσα) αλλά και η ομάδα.
Πικράθηκα και με τον Ιβάν Σαββίδη. Η δήλωση "ότι αν είμαι εγώ το πρόβλημα θα φύγω αύριο" δεν μπορεί να είναι δική του. Δεν είναι αυτός ο χαρακτήρας του Ιβαν που ξέρω. Ο Ιβάν που ξέρω εγώ, εδώ και δεκαπέντε χρόνια, είναι άνθρωπος που όταν βάλλει κάτι στο μυαλό του, θα γυρίσει τον κόσμο ανάποδα για να το πετύχει. Ο Ιβάν που εγώ εμπιστεύομαι και θεωρώ φίλο μου θα βάλει το μυαλό του να δουλέψει και θα βρει τη λύση. Ο Ιβάν που ξέρω εγώ ΔΕΝ ΤΑ ΠΑΡΑΤΑΕΙ.
Συνεχίζω να θεωρώ τον Ιβάν Σαββίδη ηγέτη. Είμαι σίγουρος ότι θα βρει τη λύση. Αλλά και όλοι εμείς θα πρέπει να είμαστε εκεί. Ηρεμία και εμπιστοσύνη χρειάζεται η ομάδα.και θα τα καταφέρει.
ΣΣ1. Δεν θέλω να μιλήσω και για τους ντεμέκ Παοκτσήδες δημοσιογράφους ... η ζημιά που κάνουν σ' αυτό που λένε ότι αγαπάνε είναι τεράστια και καλό θα είναι να το καταλάβουν. Αυτά.
bsgreeks.blogspot.com
